Samouszkodzenie (samookaleczenie, autoagresja) jest umyślnym uszkodzeniem własnego ciała. Nie musi temu towarzyszyć zamiar samobójczy. Samouszkodzenia mogą występować w przebiegu zaburzeń nastroju (CHAD, depresja), uzależnień i zaburzeń osobowości (zwłaszcza borderline). Występują częściej u osób młodych, w wieku 12-24 lat.

Osoby stosujące samouszkodzenia, robią to zazwyczaj w sytuacji silnego dystresu. Ponieważ po samouszkodzeniu spada napięcie emocjonalne, strategia ta powtarza się, przybierając charakter nawykowy. Staje się wyuczoną strategią regulowania trudnych emocji, takich jak smutek, złość, pustka. Nie przynosi ona jednak długoterminowych, pozytywnych efektów.

Terapia dialektyczno-behawioralna (DBT) jest skuteczną metodą redukowania zachowań samouszkadzających. W trakcie terapii pacjent nabywa nowe, adaptacyjne strategie radzenia sobie z trudnymi emocjami. Uczy się tolerować dyskomfort psychiczny i buduje odporność psychiczną w długim okresie. Jedną z najbardziej efektywnych metod jest trening umiejętności, zawierający trening uważności, trening radzenia sobie z dyskomfortem psychicznym, trening skuteczności interpersonalnej i trening radzenia sobie z uzależnieniem.